Nicolaas Vroom

Free Will - De vrije Wil

Terug

Nicolaas Vroom

De vrije wil

Acryl on canvas
60 by 30 cm
For the text in English select here: English

Het hierboven getoonde schilderij laat het eerste experiment zien dat ik ooit gedaan heb toen ik ongeveer 12 jaar oud was in 1954
De gebeurtenis speelde zich af op de Lambertweg, vlak bij waar wij toon woonde aan de Laan van Woudenstein in Kralingen, een onderdeel van Rotterdam.
Op het schilderij sta ik, al wandelende naar de lagere school van links naar rechts. De klokken boven mij, tonen een denkbeeldig beeld van de duur van iedere stap gedurende de wandeling.
Het belangrijkste deel van het schilderij is dat ik in het midden om 12 uur, in plaats dat ik met mijn rechter voet een stap naar voren doe, hem precies plaats naast mijn linker voet. Dat wil zeggen ik stop even met lopen en sla als het ware een stap over. Daarna zet ik mijn linker voet een stap voorwaarts en loop ik door naar school, waar ik iets later aankom, als ik niet gestopt was.
Dit stoppen deed ik heel doelbewust.

Het bijzondere is waarom stopte ik. De reden was omdat ik toen van wege het geloof een heel strak Gods begrip had. Een God die alles wist en regelde. Met andere woorden ik kon niet alles zelf bepalen en ik had geen vrije wil. Hier tegen kwam ik in 'opstand' en bedacht ik dit experiment om een alles omvattende wetmatigheid te doorbreken. Nadat ik gestopt was en weer doorliep voelde ik een soort opluchting. In het duits zou men zeggen: wir haben es geschaft. Het is ons gelukt.

Het schilderij toont de situatie in 1954. Van af ons huis, aan de rand van Rotterdam, konden we in de verte de Prins Alexander polder zien, die toen beschouwd werd als het laagste punt van Nederland (-6.60 meters). De bomen in de verte zijn een onderdeel van het Kralingse bos waar wij vaak wandelden.
Op het schilderij staat een sloot. In de werkelijkheid waren er overal slootjes. In de winter schaatsten wij er op, op houten schaatjes.

Zelfs tot op de dag van vandaag was het experiment een heel bijzondere ervaring. Het zij zo.

Nico